San Diego wordt vandaag overspoeld door 25000 marathonlopers. De wedstrijd ving deze ochtend aan om 06.30u. Een bont gezelschap slingerde zich door de stad en passeerde ook het Convention Center, waar het Astd-congres zich op gang trok. De deelnemers aan de marathon steunen het goede doel.
De dame achter de balie van mijn hotel verwittigde me dat ik niet te veel mocht hopen dat mijn in het luchtruim zoekgeraakte bagage vandaag opnieuw bij mij zou belanden. Door de loopwedstrijd was het onmogelijk om de stad vlot in en uit te geraken. Op de televisie meldt CNN een uitslaande brand in de Universal filmstudio’s van California en Weather-channel kondigt de eerste officiële dag aan van het nieuwe “hurricane”-seizoen.
Ooit gehoord van “right brain meetings”. Weg met de klassieke klaslokalen zonder daglicht en de sfeerloze koffiecorners. Welkom aan de gekleurde meubelen, de rode zitballen, de bewegende fat-boys (zitzakken) waarin je languit kan uitzakken en de spitse fun accesoires in het leslokaal. Het trainingslokaal en de coachingruimte krijgen voortaan het uitzicht van een lounge. Je kan je vergapen aan een hoog technologische videowand en trainingspauzes worden voortaan gevuld met yogasessies, gezondheidsdrankjes en computergames. Ook de laatste Wii-toestanden zijn beschikbaar. Je vindt deze ideeën terug in boeken zoals “A Whole New Mind” van M. Pink en “The Rise of Creative Class” van R. Florida. Achterliggende doelstelling is het stimuleren van je rechter hersenhelft. Harde houten stoelen zijn voortaan uit de boze. Aromatherapie en “mood” muziek zijn “in”. Het klaslokaal krijgt een leuke naam, een onregelmatige vorm, een watervalmuur (met als gevolg dat een aantal cursisten voortdurend naar het toilet hollen), witte lederen zitpoefs enz. Je kan het zo gek niet bedenken en soms is het ook een gek zicht (je ceo in maatpak en met das wiebelend op een rode zitbal). Het blijkt een trend te zijn… Met een vliegkater in mijn achterkwab zie ik nu vooral een comfortabele ligstoel met een “fleece”-dekentje, geschikt voor een “power-nap” helemaal zitten. Goed voor zowel rechter als linker hersenhelft!
Ooit al gehoord van Marshall Goldsmith? De American Management Society rangschikt hem bij de 50 invloedrijkste managers in de States. Hij is auteur van het boek “What Got You Here Won’t Get You There, Helping Succesful Leaders Get Even Better”. Hij is één van de eerste sprekers op het congres. Hij specialiseert zich in executive coaching en op zijn website kan je gratis terecht om artikels en filmpjes te downloaden. Hij is een aanhanger van het boeddhisme en één van zijn uitgangspunten is dat we veel te veel en altijd en overal willen “winnen”. 65 % van onze communicatie is er op gebaseerd om te vertellen hoe “smart”, bijzonder en wondervol we wel zijn en hoe dom, incompetent en onaangepast de anderen zijn. Bovendien zijn we in onze bedrijven voortdurend bezig met het organiseren van “sucks up” management. We slijmen dat het een lieve lust is, praten onze baas naar de mond en hopen dat we zo de ladder kunnen opklimmen naar een hoger managementniveau. Maar iets écht bijleren daarmee doen we niet. Goldsmith pleit voor meer verwonderende interventies en hij breekt een lans voor positieve feedback, iets wat heel veel leidinggevenden verleerd hebben. Het slijmgedrag van hun omgeving maakt hen blind en ze vergeten zelf oprechte positieve feedback of goede ideeën aan hun omgeving aan te reiken. Op hun beurt zijn ze te veel bezig met slijmen naar boven. Feedback moet overigens als “fun” door de betrokkene ervaren worden, anders schiet het volledig zijn doel voorbij. Dat doe je niet door feedback te geven over het verleden maar door ideeën aan te reiken voor de toekomst. Dat doe je evenmin door oordelen te vellen maar door veel meer te helpen. Goldsmith gelooft er in dat je eigen collega’s perfecte coaches kunnen zijn (peer coaching practice). Echte leiders moeten veel meer de tijd nemen om anderen te helpen. In dit opzicht is “Leadership a Contact Sport”.
