14/05/2021
In deze bijdrage bekijken we het principe van de quasi-immuniteit van de onderaannemer of uitvoeringsagent in het licht van de wijzigingen opgenomen in het vernieuwde Burgerlijk Wetboek.
De aangekondigde en aan de gang zijnde hervormingen van het Burgerlijk Wetboek zouden immers neen einde stellen aan het cumulverbod (*) en bijgevolg ook aan de quasi-immuniteit van de onderaannemer of uitvoeringsagent.
(*) het relatief samenloopverbod tussen een contractuele en een buitencontractuele aansprakelijkheidsvordering. Dit verbod spruit voort uit vaststaande rechtspraak en rechtsleer.
In het nieuwe Burgerlijk Wetboek zou een Boek 5 “Verbintenissen” worden ingevoerd en een Boek 6 “Buitencontractuele Aansprakelijkheid”.
Het Voorontwerp van wet houdende invoeging van de bepalingen betreffende buitencontractuele aansprakelijkheid in het Burgerlijk Wetboek (versie dd. 1 augustus 2019 – hierna “het Voorontwerp”) en bijhorende memorie van toelichting voorzien vooreerst in een keuzemogelijkheid tussen beide aansprakelijkheidsregimes (artikel 5.143, eerste lid): “De benadeelde mag zich jegens een medecontractant beroepen op de buitencontractuele aansprakelijkheid tenzij deze mogelijkheid wettelijk of contractueel is uitgesloten.” Dit zou strikt genomen betekenen dat de bouwheer zich ook in relatie met zijn (hoofd)aannemer zou kunnen beroepen op de regels van buitencontractuele aansprakelijkheid.
Dit principe wordt evenwel getemperd door het tweede lid van datzelfde artikel, hetwelk stelt dat wanneer het herstel wordt gevorderd van schade die haar oorzaak vindt in de niet-nakoming van een contractuele verbintenis, de bijzondere wettelijke bepalingen inzake verbintenissen en de specifieke contractuele bedingen voorrang hebben op de regels van de buitencontractuele aansprakelijkheid.
Volledig artikel en bron : Caluwaerts & Uytterhoeven – Vicky Verlent
